کجا در تاریخ پیدا کنیم، کدام حقوق بشر، کدام عدالت، کجای عالم می‌توانیم مولایی با این عظمت بیابیم که از پیشانی‌اش خون می‌چکد و زیر بغل او را گرفتند و به خانه آوردند، اولین توجه‌اش این است که با اسیر و قاتل خودش مدارا شود. شب بیست و یکم هم که مولای امیر المؤمنین(ع) هم وصایای خودش را خطاب به فرزندان و یاران نزدیکش فرمود :«قولا بالحق و اعملا للاجر و کونا للظالم خصماً» و آخرین جملات این وصیت‌نامه باز نسبت به قاتل خودش است و فرمود« لَا تَقْتُلُنَّ بِی إِلَّا قَاتِلِی انْظُرُوا إِذَا أَنَا مِتُّ مِنْ ضَرْبَتِهِ هَذِهِ فَاضْرِبُوهُ ضَرْبَةً بِضَرْبَةٍ وَ لَا تُمَثِّلُوا بِالرَّجُلِ »آخرین جمله وصیت‌نامه امیرالمؤمنین این است که بخاطر کشته شدن من خونریزی بپا نکنید، جامعه را بهم نریزید، دو دستگی درست نکنید و جنگ بوجود نیاورید.اگر بخاطر من، بنا است یک نفر کشته شود، یک نفر باید کشته شود و بالاتر اینکه می فرماید، او یک ضربت بیشتر نزده و شما هم بیش از یک ضربت حق ندارید به او بزنید. ما به یک همچون مولایی، یک همچون امامی، یک همچون مقتدایی در تاریخ افتخار می‌کنیم که تمام زندگی‌اش از روز اول، تا لحظه پایانی اش. عرفان، انسانیت،

در جلسه هیات دولت: